آبم ببرد بخت، بس ای خفته بخت بخ

در خواب رفته بختم و بیدار مانده چشم

چون ماه چار هفته شد ستم به هفت حال

دل چون قلم در آتش و تن کاغذ اندر آب

ایام دمنه طبع و مرا طالع است اسد

از کیسهٔ کسان منم آزاد دل که آز

خشنودم از خدای بدین نیتی که هست

چون جان صبر در تن همت نماند نیست

دولت به من نمی دهد از گوسفند چرخ

الحق غریب عهدم و از قائلان فزون

بیمار جان رمیده برون آمدم ز ری

شب تا به چاشت راه روم پس به گرمگاه

بیماری گران و به شب راندن سبک

از بیم تیغ خور سفرم هست بعد از آنک

بر ره چو اسب سایه کند گویدم غلام

از تب چو تار موی مرا رشتهٔ حیات

غایب شد از نتیجهٔ جانم میان راه

یارب چو فضل کردی و جان باز دادیم