کو نزل عاشقان که منزل رسیده ایم

آزاده رسته از در دربند حادثات

چون چار هفته مه که به خورشید درخزد

بی جوش خون چو موکب ساغر گذشته ایم

در نیم شب چو صبح پسین درگرفته ایم

از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل

گلگون ما که آب خور وصل دیده بود

در عالمی که راه ز ظلمت به ظلمت است

ای دل صلای قرصهٔ رنگین آفتاب

ای ساقی الغیاث که بس ناشتا لبیم

ای میزبان میکده ایثار کن به ما

بیم است از آن که، صبح قیامت برون دمد

ما ناوکی و دعوت ما تیر ناوکی

از صبح و شام هم به زر شام و سیم صبح

در خاک کوی ریخته ایم آبرو از آنک

دل را کبود پوش صفا کرده ایم از آنک