از آنکه دست حوادث زده است بر دل ریشم

که از خواص به دوران نه دوست ماند و نه خویشم

نه هیچ کار گشاید ز صدر و صاحب جیشم

نساخت داروی دردم، نکرد مرهم ریشم

تنور گرم نبینم فطیرها چه سریشم

که برنیارد شاخم بره نیارد میشم

چه حاجت است در این دی به خیش خانه و خیشم

به چار کیش خبر شد که من مقدس کیشم

چو آب خواهم از ایام زهر دارد پیشم

صداع ندهم بیشت جگر مخور بیشم

بنان و جامه رسان از بنان و خامهٔ خویشم