گر به شروانم اهل دل می ماند

ور به تبریزم آب رخ می بود

ور به ارمن دو جنس می دیدم

هرچه می کردم آسمان با من

هرچه می تاختم به راه امید

خون همی شد ز آرزو جگرم

آرزو بود در حجاب عدم

همتی نیز داشتم که مرا

بیش بیش آرزو که بود مرا

آب روزی ز چشمهٔ هر روز

دل نمی داشت برگ خشک آخر

ترک بیشی بگفتم از پی آنک

آنچه آمد مرا نمی بایست