من که خاقانیم آزاد دلم

بیش جان را نکنم زنگ زده

هم فراغ است کز آئینهٔ جان

نکنم مدح سرائی به دروغ

همه حسن در تن من سلطان است

به توکل زیم اکنون به کسب

نان دو نان نخورم بیش که دین

من تیمم به سر خاک نجس

نور پروردهٔ کشف است دلم

ننگ دارم که شوم کرکس طبع

بختم انگشت کژ است آوخ از آنک

پاک بودم دم دنیا نزدم

آنچه بایست ندادند به من