چشم بر پردهٔ امل منهید

علت هست و نیست چون ز قضاست

چون بنابود دل قرار گرفت

عمر کز سی گذشت کاسته شد

مه بکاهد چو زو دو هفته گذشت

شهد کز حلق بگذرد زهر است

رزق جستن به حیله شیطانی است

به توکل زیید و روزی را

نامرادی مراد خاصان است

حرص بی تیغ می کشد همه را

رخت دل بر در هوس مبرید

خرد سخته را هوا مکنید

ای امامان و عالمان اجل

علم تعطیل مشنوید از غیر

فلسفه در سخن میامیزید

وحل گمرهی است بر سر راه

زجل زندقه جهان بگرفت

نقد هر فلسفی کم از فلسی است

دین به تیغ حق از فشل رسته است

حرم کعبه کز هبل شد پاک

ناقهٔ صالح از حسد مکشید

آنچه نتوان نمود در بن چاه

مشتی اطفال نو تعلم را

مرکب دین که زادهٔ عرب است

قفل اسطورهٔ ارسطو را

نقش فرسودهٔ فلاطون را

علم دین علم کفر مشمارید

چشم شرع از شماست ناخنه دار

فلسفی مرد دین مپندارید

فرض ورزید و سنت آموزید

از شمار نحس می شوند این قوم

گل علم اعتقاد خاقانی است

افضل ار زین فضول ها راند