110
شمارهٔ ۹۵ - در رثاء امام ابو عمر و اسعد
بیدقی مدح شاه می گوید
کوکبی وصف ماه می گوید
بلکه مزدور دار خانهٔ نحل
صفت عدل شاه می گوید
ذره در بارگاه خورشید است
سخن از بارگاه می گوید
مور در پایگاه جمشید است
قصه از پیشگاه می گوید
خاطرم وصف او نداند گفت
گر چه هر چند گاه می گوید
باز پرسید تا مناقب او
مویه گر بر چه راه می گوید
نور پیغمبرش همی خواند
یاش سایهٔ الاه می گوید
مفتی مطلقش همی خواند
داور دین پناه می گوید
امتش دین فزای می خواند
ملتش کفرگاه می گوید
آفتابش به صد هزار زبان
سایهٔ پادشاه می گوید
پشت دنیا ز مرگ او بشکست
روی دین ترک جاه می گوید
از سر دین کلاه عزت رفت
سر دریغا کلاه می گوید
چشم بیدار شرع شد در خواب
راز با خوابگاه می گوید
والله ار کس ثناش داند گفت
هر که گوید تباه می گوید
خاطرم نیز عذر می خواهد
که نه بر جایگاه می گوید
هر حدیثی گناه می شمرد
پس حدیث از گناه می گوید
اشک من چون زبان خونین هم
حیلت عذرخواه می گوید
مرثیت های او مگر دل خاک
بر زبان گیاه می گوید
غم آن صبح صادق ملت
آسمان شام گاه می گوید
گر سوار از جگر سپه سازد
غم دل با سپاه می گوید
چشم خور اشک ران به خون شفق
راز با قعر چاه می گوید
دانش من گواه عصمت اوست
بشنو آنچ این گواه می گوید
آه کز فرقت امام جهان
جان خاقانی آه می گوید
تا شد از عالم اسعد بو عمرو
عالونم وا اسعداه می گوید