طره مفشان کز هلالت عید جان برساختند

ماه نو دیدی لبت بین، رشتهٔ جانم نگر

پیش بالایت به بالایت فرو ریزم گهر

چون کمر حلقه به گوشم، چشم پیش از شرم آنک

ز آن لب چون آتش تر هدیه کن یک بوس خشک

من نی خشکم و گر چه طعمهٔ آتش نی است

سرگذشت حال خاقانی به دفتر ساز از آنک

سوخته عود است و دلبندان بدو دندان سپید

نصرة الاسلام گیتی پهلوان کاجرام چرخ

ظل حق فرزند شمس الدین اتابک کز جلال

هشت حرف است از قزل تا ارسلان چون بنگری

رستم توران ستان است این خلف کز فر او

مملکت بخشی که نفش هشت حرف نام اوست

عکس یک جامش دو گیتی می نماید کز صفاش

هست اتابک چون فریدون نیست باک ار کافران

آب گز گاو سارش باد کو را عرشیان

هست اتابک مصطفی تایید و اسکندر خصال

ور یکیشان در قبائل قابل فرمان نشد

مصطفی در شصت و سه، اسکندر اندر سی و دو

هست اتابک آسمانی کاین خلف خورشید اوست

هست اتابک بهمن آسا کاین خلف دارای اوست

پیش یاجوجی که ظلمت خانهٔ الحاد راست

خستگان دیو ظلم از خاک درگاهش به لب

پیش سقف بارگاهش خانهٔ موری است چرخ

کعبهٔ ملک است صحن بارگاهش کز شرف

بلکه تا این کعبه رضوان را کبوتر خانه شد

زو مظالم توز و ظالم سوزتر شاهی نبود

کشتی سلجوقیان بر جودی عدل ایستاد

کافرم گر پیش از او یا پیش از او اسلام را

از پس عهد کیومرث کیان تا دور شاه

گه به ناپاکی ز باد انجیر بید انگیختند

شیر خواران را به مغز و شیر مردان را به جان

پس به آخر این نکو کردند کاندر صد قران

پایگاه تازیانش ساختند ایوان روم

حاسدان در زخم خوردن سرنگون چون سکه اند

وز پی تعظیم سکه ش را ز روهینای هند

گر سلاطین پرچم شب رنگ با پر خدنگ

میر ما را از پر روح الامین و زلف حور

آن نگویم کز دم شیر فلک وز آفتاب

سهو شد بر عقل کاول رستم ثانیش خواند

کز پی میر آخوری در پایگاه رخش او

ساحت این هفت کشور برنتابد لشکرش

پار دیدی کاین سر سلجوقیان بر اهل کفر

چون دو لشکر بر هم افتادند چون گیسوی حور

نوک پیکان ها چو درهم خانهٔ عیسی رسید

در میان اب و آتش کاین سلاح است آن سمند

شه خلیل اعجاز و هیجا آتش و گرد خلیل

مرکبان شاه را چون جوزهر بر بسته دم

چون همای فتح پور الدگز بگشاد بال

از دل و رخسارشان خوردند چندان کرکسان

بر چنان فتحی که این شاه ملایک پیشه کرد

دشمنانش همره غولند اگر خود بهر حرز

بخت گم کردند چون یاری ز کافر خواستند

تخت نرد ملک را ز آن سو که بد خواهان اوست

نو عروس از ره نشینان شکر چون گوید از آنک

ای که مردان عجم پیشت چو طفلان عرب

ناخنی از معن و جعفر کم نکردی فضل از آنک

تا درت بینم به دیگر جای نفرستم ثنا

کودکی را سوی بستان خواند عم کودک چه گفت؟

شعر من فالی است نامش سعد اکبر گیر از آنک

چون کف و خلفت به تازی هست خارا و نسیج

همت و لطف تو را در خوانده، اینجا بخششم

عدل ورزا خسروا پیوند عمرت باد عدل

عید باقی ساز کز ساعات روز عمر تو

ملک و عقل و شرع زیر خاتم و کلک تو باد