نیست اقلیم سخن را بهتر از من پادشا

مریم بکر معانی را منم روح القدس

شه طغان عقل را نایب منم، نعم الوکیل

درع حکمت پوشم و بی ترس گویم القتال

نکتهٔ دوشیزهٔ من حرز روح است از صفت

عقد نظامان سحر از من ستاند واسطه

رشک نظم من خورد حسان ثابت را جگر

هر کجا نعلی بیندازد براق طبع من

بر سر همت بلا فخر از ازل دارم کلاه

من ز من چو سایه و آیات من گرد زمین

این از آن پرسان که آخر نام این فرزانه چیست؟

پیش کار حرص را بر من نبینی دست رس

ترش و شیرین است مدح و قدح من تا اهل عصر

هم امارت هم زبان دارم کلید گنج عرش

من قرین گنج و اینان خاک بیزان هوس

دشمنند این عقل و فطنت را حریفان حسد

حسن یوسف را حسد بردند مشتی ناسپاس

من همی در هند معنی راست هم چون آدمم

چون میان کاسهٔ ارزیز دلشان بی فروغ

من عزیزم مصر حکمت را و این نامحرمان

گر مرا دشمن شدند این قوم معذورند از آنک

جرعه نوش ساغر فکر منند از تشنگی

مغزشان در سر بیاشوبم که پیلند از صفت

لشکر عادند و کلک من چو صرصر در صریر

خویشتن هم جنس خاقانی شمارند از سخن

نی همه یک رنگ دارد در نیستان ها ولیک

دانم از اهل سخن هرکه این فصاحت بشنود

گوید این خاقانی دریا مثابت خود منم