دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند

بر شاخ عمر برق گذشت و خزان رسید

بر نخل بخت و گلبن امیدم ای دریغ

عمرم بشد به پای شب و روز و غم گذاشت

دل نقشی از مراد چو موم از نگین گرفت

گردون نبرد ساخت به خون ریز با دلم

خاقانیا چه ماند تو را کاندهش خوری؟