لطف ملک العرش به من سایه برافکند

دل گفت له الحمد که بگذشتم از آن خوف

چون کار دلم ساخته شد ساختم از خود

مردی به لب بحر محیط از حد مغرب

برخاست از آنجا و سفر کرد به مشرق

مرد از پی سی سال گذر کرد بر آنجای

حال تن خاقانی و اندیشهٔ ابخاز

ابخاز حد مغرب و درگاه ملک بحر

آخر به کف آمد تن نالانش دگربار

اکنون من و این نی که سر ناخن حور است

اینک دهنم بر صفت گنبدهٔ گل

خرسند نگردد به همه ملک ری اکنون

خاقانی و خاقاتن و کنار کر و تفلیس