مویی شدی اندر غم، هم شاد نخواهی شد

پس رخنه چنان گشتی کباد نخواهی شد

تو آب شدی زین پس پولاد نخواهی شد

آبی که جز از آتش بر باد نخواهی شد

کز خود شوی آسوده از داد نخواهی شد

در کندن کوه آخر فرهاد نخواهی شد

کایوان سلامت را بنیاد نخواهی شد

با هیچ طرب چون مل هم زاد نخواهی شد

روزی ز دل افروزی بغداد نخواهی شد

کز غم به همه حالی آزاد نخواهی شد

تو عهد کریمانی کز یاد نخواهی شد