جان سگ دارم به سختی ورنه سگ جان بودمی

ورنه جانم آهنین بودی به آه آتشین

آه جان فرسا اگر در سینه نشکستی مرا

غرقه ام در خون و خون چون خشک شد گردد سیاه

کوه غم بر جانم و گردون نبخشاید مرا

یوسفانم بستهٔ چاه زمین اند ار نه من

گوش من بایستی از سیماب چشم انباشته

کاشکی خاقانی آسایش گرفتی ز اشک خون

روی من کاهی است خاکین کاش از خون گل شدی

آن زمان کو جان همی داد ار من آنجا بودمی

پای در گل چون گل پای آب غم پذرفتمی

گر فدای او برفتم من، چرا جانم نرفت

دیده را از سیل خون افکنده می در ناخنه

مویه گر بنشاندمی بر خاک و خود بنشستمی

اول از خوناب دل رنگین ازارش بستمی

گر رسیدی دست، غسلش ز آب حیوان دادمی

آنچه مادر بر سر تابوت اسکندر نکرد

یا چو شیرین کو به زهر تلخ بر تابوت شاه

هر شبی بر خاکش از خون دانهٔ دل کشتمی

واپسین دیدارش از من رفت و جانم بر اثر

من غلامی داغ بر رخ بودمش عنبر به نام

چون بدین زودی کفن می بافت او را دست چرخ

گیرم آن فرزانه مرد، آخر خیالش هم نمرد

نی نی آن فرزانه را داغ فراقم کشت و بس

شد ز من بدرود گر بختیم بودی پیش از آنک

گر دلم دادی که شروان بی جمالش دیدمی

جانم ار در نیم تیمار فراقش نیستی

گفتی ای باز سپید از دود دل چون می رهی