الوداع ای کعبه کاینک وقت هجران آمده

الوداع ای کعبه کاینک مست راوق گشته خاک

الوداع ای کعبه کاینک هفته ای در خدمتت

الوداع ای کعبه کاینک کالبد با حال بد

الوداع ای کعبه کاینک درد هجرت جانگزاست

الوداع ای کعبه کاینک روز وصلت صبح وار

مکه می خواهی و کعبه ها مدینه پیش توست

مصطفی کعبه است و مهر کتف او سنگ سیاه

گرد چار ارکان او بین هفت طوق و شش جهت

حبذا خاک مدینه، حبذا عین النبی

در مدینه مصطفی دین مشخص دان و بس

گر بخوانی ورنویسی هم به اسم و هم به ذات

پیش بزم مصطفی بین دعوت کروبیان

پیش صدر مصطفی بین هم بلال و هم صهیب

مصطفی دم بسته و خلوت نشسته بهر آنک

باش تا باغ قیامت را بهار آید که باز

کاف و نون بوده سترون از هزاران سال باز

آسمان در دور هفتم بعد سال شش هزار

گشته داود نبی زراد لشکرگاه او

داغ بر رخ زاده بهر بندگی مصطفی

وین عجوز خشک پستان بهر بیشی امتش

بنده خاقانی به صدر مصطفی آورده روی

چون بیابان سوخته رویش ز اشک شور گرم

آسمان وار از خجالت سرفکنده بر زمین

گر مسلمان بود عبدالله بن سرح از نخست

بود کعب بن زهیر از ابتدا کافر صفت

گر توام عبد الله بن سرح خواتنی باک نیست

نام من چون سرخ زنبوران چرا کافر نهی

خلق باری کیست کامرزد گناه بندگان

گر همه زهر است خلق، از زهر خلق اندیشه نیست

من شکسته خاطر از شروانیان وز لفظ من

گرچه شروان نیست چون غزنین منم غزنین فضل

من به بغداد و همه آفاق خاقانی طلب

از نشاط آستین بوس امیر المؤمنین

مهدی آخر زمان المستضنئی بالله که هست

آفتاب گوهر عباس امام الحق که هست

هم خلیفه است از محمد هم ز حق چون آدمش