ای در دل سودائیان، از غمزه غوغا داشته

جان خاک نعل مرکبت وز آب طوق غبغبت

دلهای خون آلود بین، بر خاک راهت بوسه چین

گوئی به مجلس هردمی کو مست من، ها عالمی

هستم سگت ای چه ذقن زنجیرم آن مشکین رسن

زان زلف هاروتی نشان لرزان ترم از زهره دان

تو گل رخی من سالها پاشیده بر گل مالها

شمعی ولی هر شب مرا، از لرز زلفت تب مرا

در حال خاقانی نگر، بیمار آن خندان شکر

تو رشک ماه چارده، او چون مه نو چارمه

خاقان اکبر کز دها بگشاد نیلی پرده ها

از خنجر زهر آبگون هفت اژدها را ریخت خون

بل فارغ آن دل در برش از هشت خلد و کوثرش