عشق بهین گوهری است، گوهر دل کان او

خاصگی دستراست بر در وحدت دل است

تا نکنی زنگ خورد آینهٔ دل که عشق

عقل جگر تفته ای است، همت خشک آخوری است

از خط هستی نخست نقطهٔ دل زاد و بس

رهرو دل ایمن است از رصد دهر از آنک

دل به رصد گاه دهر بیش بها گوهری است

لیک ز بیم رصد در گلش آلوده اند

دل چو فرو کوفت پای بر سر نطع وجود

نیست ازین آب و خاک ز آب و هوائی است دل

ای شده از دست تو حلهٔ دل شاخ شاخ

یوسفی آورده ای در بن زندان و پس

حوروشی را چو مور زیر لگد کشته ای

خوش نبود شاه را اسب گلین زیر ران

دل که کنون بیدق است باش که فرزین شود

شمه ای از سر دل حاصل خاقانی است