نکهت حور است یا هوای صفاهان

دولت و ملت جنابه زاد چو جوزا

چون زر جوزائی اختران سپهرند

بلکه چو جوزا جناب برد به رفعت

بلکه چو جوزا دو میوه اند جنابه

ز آ، نفس استوی زنند علی العرش

خاک صفاهان نهال پرور سدره است

دیدهٔ خورشید چشم درد همی داشت

لاجرم اینک برای دیدهٔ خورشید

چرخ نبینی که هست هاون سرمه

نور نخستین شناس و صور پسین دان

یرحمک الله زد آسمان که دم صبح

دست خضر چون نیافت چشمه دوباره

چاه صفاهان مدان نشیمن دجال

چتر سیاه است خال چهرهٔ ملکت

مرغ ضمیر مرا وصیت عنقاست

قلت لماء الحیوة هل لک عین

قلت لنسر السماء هل لک طعم

رای بری چیست؟ خیز و جای به جی جوی

پار من از جمع حاج بر لب دجله

مستمعی گفت هان صفاوت بغداد

منکر بغداد چون شوی که ز قدر است

خاصه که بغداد خنگ خاص خلیفه است

آن دگری گفت کز زکات تن کرخ

گفتم بغداد بغی دارد و بیداد

کرخ کلوخ در سقایهٔ جی دان

ایمه نه بغداد جای شیشه گران است

از خط بغداد و سطح دجله فزون است

چون به سر کوه قاف نقطهٔ «فا» دان

عطر کند از پلنگ مشک به بغداد

فاقهٔ کنعان دهد خساست بغداد

بیضهٔ مصر است به ز فرضهٔ بغداد

نیل کم از زنده رود و مصر کم از جی

باغچهٔ عین شمس گلخن جی دان

این همه دادم جواب خصم و گواهم

مدت سی سال هست کز سر اخلاص

اینک ختم الغرائب آخر دیدند

مدح دو فاروق دین چگونه کنم من

در سنه ثانون الف به حضرت موصل

صاحب جبرئیل دم، جمال محمد

داد هزار اخترم نتیجهٔ خورشید

پیش علی اصغر و اتابک اکبر

نزد سلیمان شهم ستود چو آصف

پس چو به مکه شدم، شدم ز بن گوش

کعبه عبادت ستای من شد ازیراک

کعبه مرا رشوه داد شقهٔ سبزش

این همه گفتم به رایگان نه بر آن طمع

دیو رجیم آنکه بود دزد بیانم

او به قیامت سپیدروی نخیزد

اهل صفاهان مرا بدی ز چه گویند

زنگار آمده مرا ز مس نه زر ایرا

جرم من آن است کز خزاین عرشی

گیر گدای محبتم، نه ام آخر

گنج خدا را به جرم دزد نگیرند

دست و زبانش چرا نداد بریدن

یا به سر دار بر چرا نکشیدش

جرم ز شاگرد پس عتاب بر استاد

کردهٔ قصار پس عقوبت حداد

این مگر آن حکم باژ گونهٔ مصر است

بر سر این حکم نامه مهر نبندد

کرد لبم گوش روزگار پر از در

بس لب و گوشم به حنظل و خسک انباشت

سنبلهٔ چرخ کو مساحی معنی

راست نهادند پردهاش و به بختم

شیر زر و تخت طاقدیس خسان را

واحزنا گفته ام به شاهد حربا

زان گله کردم به آفتاب که دیدم

گفت چو بربط مزن ز راه زبان دم

از تن عالم خورند گوشت مبادا

داد صفاهان ز ابتدای کدورت

سیب صفاهان الف فزود در اول

ارمض قلبی بلائه و سالقی

غضنی الکلب ثم غضة کلب

این همه سکبای خشم خوردم کاخر

گرچه صفاهان جزای من به بدی کرد

خطهٔ شروان که نامدار به من شد

نسبت خاقان به من کند چو گه فخر

پانصد هجرت چو من نزاد یگانه

مبدع فحلم به نظم و نثر شناسند

از دم خاقانی آفرین ابد باد