در سخن از معجزه صاحب قران

وز صحف من فضلا عشر خوان

در خوی خونین شده دریا و کان

ساخته دیباچهٔ کون و مکان

نزل بیفکنده و بنهاده خوان

یوسف خاطر بنمایم عیان

از ملکوت و ملکم ترجمان

عزلت من کرده به عزت ضمان

مانده ازین سوی جهان خان و مان

زین نشوم غمگن و ز آن شادمان

جوقی ازین سر سبک جان گران

گوهر دریا نه و لاف بیان

و آن چو خره سرزن و باطیلسان

نیک گریزد دل شیر ژیان

آتش خواران هوا و هوان

قافیهٔ هرزهٔ آن شایگان

سرد معانی چو دم مهرگان

سخت مباهات کنند این و آن

طفل به یک چوب و دو تا ریسمان

وین جهلا جمله یهودی گمان

عیسی یک روزه گه امتحان

تا نرسد ز اهرمنانم زیان

کز شرفش دهر خرف شد جوان

عصمت او سالک خط جنان

دانش او یافت گذر گاه کان

قاضی از آن گشت بر اهل جهان

عالم از آن می رودش در عنان

جاه تو در عالم جان داستان

نیست به از خاطر تو میزبان

نیست به از خامهٔ تو دیده بان

آبی زره دارد و آتش سنان

تیر ملک نطق ستاره فشان

در طلب نام نه در بند نان

پیل که بیند به سر نردبان؟

اصبح فی وصفک رطب اللسان

زین متشاعر لقبانم مدان

موج محیط از تری ناودان

کلک و بنان تو شفای جنان

شوره ستان دل من بوستان

خرد سران را شرف جاودان

سوی مگس وحی کند غیب دان

ورنه نبوت چه شناسد شبان

پادشه دام و دد و انس و جان

نامهٔ پران و برید روان

قرص خور از سنگ کند بهرمان

باد گلستان کند از گلستان

وین همه در وصف تو گفتن توان

وز تو هدی را مدد بیکران

و اسب سعادات تو را زیر ران

متصل مسند تو شعریان

عمر تو چون عقل تو جاوید مان

دولت بیدار تو را پاسبان