هین کز جهان علامت انصاف شد نهان

طاق و رواق ساز به دروازهٔ عدم

بر نوبهار باغ جهان اعتماد نیست

بهر منال عیش ز دوران منال بیش

کن باز را که قلهٔ عرش است جای او

این خاکدان دیو تماشاگه دل است

با درد دل دوا ز طبیب امل مجوی

مفریب دل به رنگ جهان کان نه تازگی است

آبی است بد گوار و ز یخ بسته طاق پل

خورشید از سواد دل تو کجا رود

کی باشدت نجات ز صفرای روزگار

بس زورقا که بر سر گردان این محیط

از اختر و فلک چه به کف داری ای حکیم

مغ را که سرخ روئی از آتش دمیدن است

طشتی است این سپهر و زمین خایه ای در او

از حادثات در صف آن صوفیان گریز

ز ایشان شنو دقیقهٔ فقر از برای آنک

جز فقر هرچه هست همه نقش فانی است

تا در دل تو هست دو قبله ز جاه و آب

فقر سیاه پوش چو دندان فرو برد

چون عز عزل هست غم زور و زر مخور

با تاج خسروی چه کنی از گیا کلاه

کس نیست در جهان که به گوهر ز آدمی است

هر جا که محرمی است خسی هم حریف اوست

با ارزن است بیضهٔ کافور هم نشین

تا پخته نیست مردم شیطان و وحشی است

جو تا که هست خام غذای خر است و بس

خاقانیا ز جیب تجرد برآر سر

منشور فقر بر سر دستار توست رو

آن نکته یاد کن که در آن قطعه گفته ای

امروز کدخدای براعت توئی به شرط

اهل عراق در عرق اند از حدیث تو

شعرت در این دیار وحش خوش تر است از آنک

ای پای بست مادر و اماندهٔ پدر

همچون زمین ز من چه نشینی ز جای جنب

چون کوزهٔ فقاعی ز افسردگان عصر

قومی مطوقند به معنی چو حرف قوم

چون گربه پر خیانت و چون موش نقب زن

دین ور نه و ریاست کرده به دینور

سرشان ببر به خلق چو شکر چو مصطفی

یارب دل شکستهٔ خاقانی آن توست

اینجا اگر قبول ندارد از آن و این