به جان زین خراس فنا می گریزم

که باز از گزند بلا می گریزم

نخواهم کله وز قبا می گریزم

ازین برگ ریز وفا می گریزم

گه از خود چو سایه جدا می گریزم

ولی در دل آشنا می گریزم

طبیب دلم کز دوا می گریزم

که از زحمت توتیا می گریزم

ز بند خرد در هوا می گریزم

به بوی می اندر صبا می گریزم

که در کار آب شما می گریزم

که چل صبح در مغ سرا می گریزم

ز جور نهنگ عنا می گریزم

در آن کهف بهر صفا می گریزم

که از سرنوشت جفا می گریزم

چو فرعونیان ز اژدها می گریزم

به پنهان مده کز ریا می گریزم

که من، هم ز من، هم ز ما می گریزم

مگو کز چنین ماجرا می گریزم

که از سبحهٔ پارسا می گریزم

که از بیت ام القری می گریزم

نباید، کز آن مرحبا می گریزم

ز قوت اللسان برملا می گریزم

که خود زین می کم بها می گریزم

ازین ابلق جان گزا می گریزم

جگر تشنه ام از سقا می گریزم

که از سنگ آهن ربا می گریزم

پس از هر دو تن در خدا می گریزم

گه از راهب هرزه لا می گریزم

که از نقش مردم گیا می گریزم

عصا شکلم و از عصا می گریزم

ز تیغ اجل در قفا می گریزم

که قصاب در پی کجا می گریزم

از این سگ مشام گدا می گریزم

کزین عمرسای آسیا می گریزم

ز ننگ زمین در هوا می گریزم

ازین بهرج ناروا می گریزم

ور این پیر ازرق وطا می گریزم

ز ترس تبر در گیا می گریزم

به شب زین شبانگه لقا می گریزم

نه سر می کشم، نز صلا می گریزم

در اندازمت کز سه تا می گریزم

من و نقش یک کز وغا می گریزم

ز سر پای سازم به پا می گریزم

نوا می دهم وز نوا می گریزم

ندارم سر و دست و پا می گریزم

نه اکنون، که عمری است تا می گریزم

به جان آمدم زین دو تا می گریزم

که زا سدرة المنتهی می گریزم

که در حضرت پادشا می گریزم

که از هشت شهر سما می گریزم

که در ظل آن متکا می گریزم

در ایوان شمس الضحی می گریزم

که در هشت باغ رجا می گریزم

منم کز صباح و مسا می گریزم

بر این بام هفت آسیا می گریزم

من آن عاشقم کز بقا می گریزم

که از خود همه در فنا می گریزم

که در نیستی مطلقا می گریزم

به وقتی کز این تنگ جا می گریزم

ازین دیر دار الزنا می گریزم

هلاک است، ازان از وبا می گریزم

من اندر حصار رضا می گریزم

نیازم نماند از عطا می گریزم

طمع را کز اهل سخا می گریزم

پلنگم ز حیض النسا می گریزم