صبح هزار عید وجود است جوهرش

اقلیم بخش و تاج ستان ملوک عصر

نی نی به بزم عید و به روز وغاش هست

ز آن عید زای گوهر شمشیر آب دار

ز آن هندوی حسام که در هند عید ازوست

زین پس خراج عیدی و نوروزی آورند

خود کمترین نثار بهائی است عید را

هر جا که رخش اوست همه عید نصرت است

عیدا که روم را بود از پایگاه او

عید افسر است بر سر اوقات بهر آنک

چون عین عید نعلش در نقش گوش و چشم

چون آینه دو چشم و چو ناخن برا دو گوش

چون کرم پیله سرمهٔ عیدی کشیده چشم

بحر کلیم دست بر این ابر طوروش

بحری که عید کرد بر اعدا به پشت ابر

آن شب که روز عید و شبیخون یکی شمرد

هرای زر چو اختر و برگستوان چو چرخ

عید عدو به مرگ بدل شد که باز دید

نصرت نثار عید برافشاند کز عراق

مهدی است شاه و عید سلاطین ز فتح او

آن روز رفت آب غلامان که یوسفی

عید ملایک است ز لشکرگه ملک

آنجا که احمد آمد و آئین هر دو عید

حج ملوک و عمرهٔ بخت است و عید دهر

من پار نزد کعبه رساندم سلام شاه

کعبه ز جای خویش بجنبید روز عید

گفت آستان شاه شما عید جان ماست

اینجا چه مانده ای تو که آنجاست عید بخت

گفتم که یک دو عید بپایم به خدمتت

گفتا مپای و رو حج و عید دگر برآر

اقبال بین که حاصل خاقانی آمده است

عیدی به قرب مکه و قربانگه خلیل

گفتم کدام عید نه اضحی بود نه فطر

گفت آستان خسرو و آنگاه عید نو

چون دعوت مسیح شمر شاخ بخت او

هر هفته هفت عید و رقیبان هفت بام

کرد افتاب خطبهٔ عیدی به نام او

عید از هلال حلقه به گوش آمده است از آنک

از نقش عید یک نقط ایام برگرفت

تا دور صبح و شام به سالی دهد دو عید

از شام زاده صبحش و از صبح زاده عید