سر حد بادیه است روان پاش بر سرش

گوگرد سرخ و مشک سیه خاک و باد اوست

ناف ز می است کعبه مگر ناف مشک شد

خونت ریز بی دیت مشمر بادیه که هست

در بادیه ز شمهٔ قدسی عجب مدار

از سبزه و ز پر ملایک به هر دوگام

دریای خشک دیده ای و کشتیی روان

دریای پر عجایب وز اعراب موج زن

وآن کشتی رونده تر از بادبان چرخ

لنگر شکوه باد کند دفع پس چرا

جوزا سوار دیده نه ای بر بنات نعش

اشتر بنات نعش و دو پیکر سوار او

گیسوی حور و گوی زنخدانش بین بهم

اشتر بنات نعش و دو پیکر سوار او

گیسوی حور و گوی ز نخدانش بین بهم

ماند کجاوه حاملهٔ خوش خرام را

یا بی قلم دو نون مربع نگاشته

و آن ساربان ز برق سراب برنده چشم

چون صد هزار لام الف افتاده یک به یک

وادی چو دشت محشر و بختی روان چنانک

بلک آن چنان شده ز ضعیفی که بگذرد

چون صوفیانش بارکشی بیش و قوت کم

هر که از جلاجل و جرس آواز می شنود

صحن زمین ز کوکبهٔ هودج آنچنانک

و آن هودج خلیفه متوج به ماه زر

سالی میان بادیه دیدند فرغری

باور کنی مرا که بدیدم به چشم خویش

ظن بود حاج را که مگر آب چشم من

یا شعر آبدار من از دست روزگار