بخ بخ ای بخت و خه خه ای دل دار

من تو را زان سوی جهان جویان

طفل می خواندمت، زهی بالغ

من تو را طفل خفته چون خوانم

یا شبانگه لقات چون دانم

دست بر سر زنی گرت گویم

ور تو خواهی در اجری امسال

هر چه بخشم به دست مزد از من

من ز بی کاری ارچه در کارم

سر نیزه زد آسمان در خاک

شهره مرغی به شهر بند قفس

طیرانت چو دور فکرت من

عهد نامهٔ وفات زیر پر است

دانه از خوشهٔ فلک خوردی

تشنه دارند مرغ پروازی

تو ز آب حیات سیرابی

هدهدی کز عروس ملک مرا

گلبن تازه ای و نیست تو را

شاه باز سپید روزی از آنک

اینت شه باز کز پی چو منی

که مرا در سه ماه با دو امام

دو امام زمان، دو رکن الدین

به موالات این دو رکن شریف

که به عمر دراز هست مرا

آری این دولتی است سال آورد

دو فتوح است تازه در یک وقت

هر دو رکن جهان مرد می اند

هر دو رکن افسر وجود آرای

شدم از سعد اتصال دو رکن

این چو رکن هوا لطافت پاش

وهم این رکن چون مقوم روح

کلک آن رکن چون مهندس عقل

این زخوی حاکمی ملک عصمت

نام خوی زین چو روی ری تازه

روی این در ری آفتاب اشراق

رکن خوی حبر شافعی توفیق

با وجود چنین دو حجت شرع

هاری از حلم رکن خوی در تب

ری از آن رکن مصر ریان است

این حدیث نبی کند تلقین

مجلس هر دو رکن را خوانند

هر دو فتاح و رمز را مفتاح

دو علی عصمت و دو جعفر جاه

وز سوم جعفر ار سخن رانم

هر دو از هیبت و هبت به دو وقت

هر دو برجیس علم و کیوان حلم

خود بر این هر دو قطب می گردد

شرع را زین دو قطب نیست گزیر

هر دو چون کوه و گنج خانهٔ علم

بحر در کوه بین کنون پس از آنک

هر دو زنبور خانهٔ شهوات

چون علی کاینه نگاه کند

هر دو رکنند راعی دل من

این به تبریز ز آب چشمهٔ خضر

آن بری قالب مرا چو مسیح

این مرا زائر، آن مرا عائذ

چه عجب کامده است ذو القرنین

بر در پیر شاه مرو گشای

شاه سنجر شدی به هر هفته

شمس نزد اسد رود مادام

ذره را آفتاب بنوازد

کنم از حمد و مدح این دو امام

به خدایی که هم ز عطسهٔ خوک

که کرمشان به عطسه ماند راست

گر چه قبله یکی است خاقانی

ربع مسکو ز شکر پر کردی

من به ری مکرمی دگر دارم

صدر مشروح صدر تاج الدین

چون خط جود خوانی از اشراف

تاج را طوق دار و مملو کند

تیر گردون دهان گشاده بماند

خلف صالح امین صالح

حبر اکرم هم اسطقس کرم

هو روح الوری و لاتعجب

دل پاکش محل مهر من است

مهر او تازیم ز مصحف دل

تاج دین جعفر و امین یحیی است

تاج دین صاعد و امین عالی است

هست امین چار حرف و تاج سه حرف

این یمین مراست جای یمین

شمس ملک آمد و ظلال ملوک

امدح العید والهلال معا

مذ رایت الهلال فی سفری

تا به رویش گرفته ام روزه

کنت بالری فاستقت غللی

و ارتفاعی به فیض همته

لوقضی بالنوال لی وطرا

زنده مانداز تعهد چو منی

آهو ار سنبل تتار چرید

تاری از رای او چو بغداد است

بل که تاز آن عزیز ری مصر است

اوست عیسی و من حواری او

خود ندارد حواری عیسی

خصم خواهد که شبه او گردد

نیک داند که فحل دورانم

نشکند قدر گوهر سخنم

سگ آبی کدام خاک بود

منم امروز سابق الفضلین

که غبار براق من بر عرش

این جدل نیست با نوآمدگان

بل مرا این مراست بار قدما

همه دزدان نظم و نثر مننند

لیک دزدی که شوخ تر باشد

لیک غماز اوست نطق چنانک

گر چه حاسد به خاطرم زنده است

مار صد سال اگر که خاک خورد

این قصیده ز جمع سبعیات

از در کعبه گر درآویزند

زد قفانبک را قفائی نیک

کردم اطناب و گفته اند مثل

آخر نامه نام تاج کنم

هست طومار شکل جوی به خلد

مردم مطلق است از آن نامش

عذر من بین در آخر قرآن

تا به روز قیام یاد تو باد