مشعله داری گرفت کوکبهٔ شاخ سار

قوت از آن یافت روز خوش دم از آن شد بهار

نایب عیسی است ماه، رنگرز شاخ سار

گشت ز پستان ابر دهر خرف شیر خوار

زلف بنفشه خمید بر غبب جویبار

تارک گلبن گشاد نیشتر از نوک خار

غنچه که آن دید ساخت گنبدهٔ مشک بار

سوسن کان دید ساخت نیزهٔ جوشن گذار

لاله که آن دید ساخت گرد خود آتش حصار

شاخ که آن دید ساخت برگ تمام از نثار

ژاله که آن دید ساخت شربت کوثر گوار

باد که آن دید ساخت مروحه دست چنار

فاخته کان دید ساخت ساغری از کوکنار

بلبل کان دید گشت مدحگر شهریار

هم ازلش پیشرو هم ابدش پیش کار

بست به بند کمند گردن دهر استوار

گنبد حراقه رنگ سوخته حراقه وار

کنیت تیغ تو هست قلزم آتش بخار

کز پی تریاک نوش نفع کند قرص مار

هم شجر اخضر است هم ید بیضا و نار

طفل برد درد گوش از قبل گوشوار

خصم تو را آب پشت خون شود اندر زهار

میخ زمان عدل توست، میخ زمین کوهسار

دست سه عادات توست تخم سعادات کار

آنک جیحون گواست شرح دهد با بحار

گر چه بدین مرتبت غیر تو شد کام کار

هست به سر تاجور، هست به دم طوق دار

گر همه عنقا به مهر پروردش در کنار

لیک نسنجد بدان زیرک زر عیار

نقش بر ایوان چه سود رستم و اسفندیار

عالم اعظم توئی از پس هژده هزار

از همه ای برگزین، بر همه کن افتخار

لیک پس هر سه یافت آدمی این کار و بار

بود پس انبیا دولت او را مدار

گل پس سبزه دمد بر دهن مرغزار

از پس گرد نبرد چرخ شود خاکسار

پنجهٔ شیران شکن، حلق پلنگان فشار

تخت محاسب شود قبهٔ چرخ از غبار

وز سم اسبان نبات جعد نهد بر عذار

کوس شود عندلیب، خاک شود لاله زار

ماهی و گاو زمین لرزه کنان زیر بار

دهر چو نرگس به چشم در یرقان مانده زار

گنبد صوفی لباس بر قدم اعتذار

پند دهد روزگار کای ثقلین اعتبار

لاش کند رمح تو مائدهٔ کار زار

بازنمائی به تیغ دانهٔ دلها چو نار

رایت دین بر یمین، آیت حق بر یسار

وی فلک المستقیم از در تو مستعار

با شرف قدر توست بخت افاضل به کار

موی معانی شکاف روی معالی نگار

رسته ز شروان نهال، رفته به عالم ثمار

هست شعار بدیع شعر من از پود و تار

جملهٔ ساعات هست بیست و چهار از شمار

تا به دعاها شوم از در حق خواستار

رسته ز عین الکمال، دور ز نصف النهار

راه طلب رفته هشت، جوی طرب رفته چار