برویت بنگرم ناگه نرنجی

از وصلم حاصلی چون نیست باری

جهانت بنده شد من نیز خود را

تو هرجا تیغ بر گیری من آنجا

به هر راهی که بخرامی من آن راه

بدین نازک دلی جانی تو داری

کمال ار بگذرد بر آستانت