بینم ابروی تو پیوسته مه نو گه گه

دارم از مهر تو گه روشن و گه تیره دو چشم

چون روی تشنه دلا جانب سیمین ذقنان

باش تا نغمه نی گوش کنیم ای صوفی

لاف زد گل بتن نازک تو زیر قبا

ای خوش آن دم که ببوسیدن رخسار و لبت

گفته های تو که با آن زده سکه کمال