اگر مرا صد سر بود هر یک پر از سودای او

چشم ما از گریه شد تاریک چون سازیم جاش

با خیالش مردم چشمم نمی آید به چشم

در چمن ها زآن قد و بالا حکایت کرد سرو

خواست جان بوسی و رفت از خودلیش چون گفت لا

گرچه عمری تلخ کامیها کشیدم از رقیب

خاک پای تو به تاج سلطنت ندهد کمال