سوختی ای مرهم جانها درون ریش من

شاکرم زانعام مخدومی که گفتی با رقیب

ای که هم چاکر شدی هم بنده یار خویش را

عقل گفت اندیشه دورست عزم کوی دوست

گفتم از نوشی نباشد کم ز نیش آن غمزه گفت

بهر پیکان در نزاع افتند جان و دل به هم

باد جان کردی و دل را از لب جانان کمال