دل نثار زلف جانان کرد جان خویشتن

قمری نالان که عاشق بود بر بالای سرو

همچو شمع از انگبین کامم ز شیرینی بسوخت

از لبت کردم سخن بگذار تا نامت برم

دردسر آوردهام بر آستانت ای طبیب

گر نداری باور از بیماری این ناتوان

میخورد خون جگر بی تو، به جان سوزی کمال