دل که میرفت ز خود چون نرود باز چنین

من بیدل چو زرم با توز اخلاص درون

نیر خاکی نبود رسم که دور اندازند

واعظ آن گوش که پند تو شنیدی همه وقت

چون شوی قاصد جانها بنه از من بنیاد

همدمی هاست به آن غمزه دل پرخون را

گفته جای تو بر خاک در ماست کمال