چشم اگر اینست و ابرو این و ناز و شیوه این

میکشی ناوک ز مژگان در کمان ابروان

گر پری میگویدت من با تو میمانم نرنج

دوش اندک برقعی از پیش رو برداشتی

کمترین اقبال من بنگر که خود را بردرت

گر ملولی از حریم دل که تاریک است و ننگ

بعد ازینه کم جوی آزار دل ریش کمال