برگ گل خواندمش از لطف برنجید ز من

آن پری چهره که دیوانه خویشم گرداند

ظاهرا برگ کسی نیست چو گل سرو مرا

تا به مهر تو چو ابروی تو پیوستم دل

شب بر آن در زدم از درد چنان فریادی

به وفایت که من امروز بقایت خجلم

سالها منتظر پرسش او بود کمال