ای عادت قدیمت دلهای ما شکستن

ترسم که پای نازک آزرده سازی از دل

طرف دو رخ رها کن تا بشکنیم زلفت

بادام و پسته غمزی کردند از آن لب و چشم

سر بر خط تو دارم همچون قلم چه موجب

صوفی شهر ما را بت شد عصای توبه

پیش کمال وصلت ملکه در عالم ه ارزد