قراری کرده ام با شود که چون در پیش بار افتم

مرا گویند چون بینی ز دورش بی خبر افتی

بدان سودا که از باغ جمال او برم بونی

سرو جان گرامی چون ندارد پیش او قربی

به ناوگهای صید افکن خوشا آن غمزه و مژگان

سماع تو کجا ماند به حالات من ای صوفی

به ذکر و فکر اگر افتی کمال آنک تو و خلوت