روز وشب از غم عشق تودر اندیشه درم

اشک همچون در و رخسارة چون زر دارم

گرچه در خانه دلگیر فراقم ناگاه

مرض عشق ترا صبر دوا می سازم

تا ببینم رخ زیبای تو ناگاه ز دور

ای ملک صورت خوب تو چو شد ملک دلم

دست از عشق تو و پای ز کویت نکشم

از سر هر دو جهان بگذرم از شادی آن

از آنکه در خاطر من عشق گرفته ست کمال