دوش با خود ترانه می گفتم

جام بر کف حکایت لب بار

شیم از زلف او چو بود دراز

صفت دانه های گوهر اشک

در میان ستاره ها مه را

غمزه اش را چو نی می گفتند

ز آتش روی مجلس افروزش

سر زلفش چو شانه میزد باد

گر ز سر می گذشت آب دو چشم

تا دم صبح سرگذشت کمال