دل نیست بدستم بر دلیر چه فرستم

غم نیست از بنم که فرستم سر و جانش

از دیده به خاک در او جز گهر اشک

گر دل طلبد مرهم ریشه بسر نیش

با دست همین از نو بدست من مفلس

بیرون ز دعایی که برآید سحر از دست

چون بر در و بام تو نخواهم که پرد مرغ

شرق لب چون قند نوآم گرچه بسی هست

زینسان که کمالست ز هجران تو گریان