دل ز چشم او به نازی مست شد بی خویش هم

چون به آن قانع نشد کز غمزه دلها ریش ساخت

سرزنش در عشق او دل را بدان ماند که ریش

خاک پای او ندیده گفته بودم نونباست

کرده ام اندیشه نیکی که دیگر نشنوم

وقت قتل ای تیغ اگر بی جرمیم بینی ز شرم

گفته بودی ده پلاست ز اطلس ما به کمال