درین زحمت که این نوبت من از ریش درون دارم

درون خلوت خاطر توئی محرم تو میدانی

تو همچون صبح میخندی و من چون شمع میگریم

از وصلت پادشاهان را بجز حرمان نشد حاصل

از دل یک قطره خون ماندست از هجر جگر سوزت

ندیدم هیچ بر جز خواری از سرو قدت هرگز

مرا عاقل اگر دیوانه خواند آشفته می گوید

کمال از دینی دونم چه ترسانی چه می گویی