رخش بوسیدم و لب هم دگرها را نمی گویم

چو آن ترک از سرمستی نهادی سر به زانویم

که در بتخانه گمگشتست و من در کعبه میجویم

که خواهد کشت میدانم به ناز آن چشم و ابرویم

به چوگان سر زلفش بگو من هم همین گویم

که از خاک سر کویش صبا می آورد بویم

چو آن لب دیده ام ژان آب اکنون دست می شویم