پیش رخ نو مه را حسنی چنان ندیدم

از ضعف شد تن من دور از تو استخوانی

بار غمت گر آن را بر دل گران نماید

ای دل به خواب او را هنگام بوس و آغوش

ماند قد من و تو این نیر و آن کمان را

چندانکه خورد خونم از دیده خاک آن را

آمد به خاک کویش اشک کمال