زاهد شهرم ز رندی می کند هر دم سؤال

نالۂ دلسوز و آو خستگان بی درد نیست

خلوت وصل است درگیر ای چراغ صبحدم

بارها در حیرت باد سحرگاهم که چون

جان به رویت همچو گل گفتم برافشانم روان

با چنین بخت پریشانی که در طالع مراست

گر تو روزی از سگان کوی خود خوانی مرا