که من از دست تو خواهم گرفت خودسر خویش

رود هر آینه خون چون دهن گشاید ریش

در آن نظاره به حیرت فرو رود سر نیش

که صبر آن نکند دل که بر کشی از کیش

که بی معامله آمد مرید نا درویش

چنانکه نشنوم این بار پند نیک اندیش

چرا که جور تو بیش است و مهر بیش از پیش