گنه دیده گراینست که کردم نگهش

روی از ماه تمام ابروی او ماه نوست

چون روم بر اثر او مرو ای سایه به من

گر به اشکم نظر افکندی و شد چشم تو سرخ

دل در افتاد در آن چاه ذقن چشم به زلف

جان براینست که تنها خورد اندیشه تو

از تو بوسی طلبیدست بدریوزه کمال