مژه تیزست و غمزه نیز و تو نیز

اگر کشی بی بهانه نتوان کشت

از من آن پای بوسه مگریزان

گو پرهیز چشمت از خونم

کرد خون همه به گردن زلف

پارسا دست خشک رفت آنجا

زاهدا تو بهشت جو که کمال