دردا که رفت عمر وه نکردیم هیچ کار

از چشمه سار چاه جوانی به نشنه ای

تو شهریاره حسنی و شهر قدیم تست

چشم رمد گرفته ما بر تو گرفتند

زآن دم که صحبت تو مرا اختیار شد

پیران کار دیده شناسند قدر حسن

پاکیزه روی چون گل و پاکیزه دامنی

در دل نشان محبت خالش ببوی زلف

گر بتگرد روانی آب سخن کمال

خاک خجند را که ز شیراز کم نهند