هیچ آن دهان شیرین کس را عیان نباشد

گیرم که سازم از نوه همچون قلم زبانی

بر لوح چهره اشکم خطها کشد به سرخی

سوزم به آه سینه جانهای دردمندان

دل ز آن میان نیابد هرگز نشان بجستن

از آه من به بستان دور از تو بر درختان

نتوان کمال بستن طرف از میان خوبان