من بر سر آن کر بچه کارم همه دانند

رانی چو سگم از در و گونی که بکن عقو

گر آه من آن سرو نداند که بلند است

گیرم که به خون زخم بپوشم ز طبیبان

گیرم ز بزرگی سگ خویشم شمرد بار

باران اگرت جان و سر آرند بتحقه

گر خلق ندانند کمال این سخن کیست