ما را گلی از روی تو چیدن نگذارند

صد شربت شیرین ز لبت خسته دلانرا

گفتم شنود مژده دشنام تو گوشم

زلف تو چه امکان کشیدن که رقیبان

بخشای بر آن مرغ که خونش گه بسمل

دل شد ز تو صد پاره و فریاد که این قوم

مگریز کمال از سر زلفش که درین دام