از باد مکش طره جانانه ما را

آن شمه چگل گو که برقص آرد و پرواز

کردند زبان آنکه به صد گنج فریدون

دیدند سرشکم همه همسایه و گفتند

دل گر چه خرابست ز غم چون تو درائی

خواب خوش صبحت برد از دیده مخمور

خواهد گله ها کرد کمال امشب از آن زلف